+ k reli

VILANCICOS

Na liturxia, nas escenificacións e na rúa todos os anos dende o 24 de decembro ata o día de reis cántanse vilancicos e panxoliñas. Non son exactamente a mesma cousa xa que o vilancico ten unha orixe litúrxica e a panxoliña é máis oral. Dende o seu emprego en Mondoñedo no século XVIII foron introducindo no mundo relixioso cantares que recollían características do contorno galego precisamente nunha etapa escura e difícil. Son vilancicos de galego e en galego.
O vilancico é, pois, unha forma culta típicamente hispana que se converteu nun xénero relixioso mediante a adaptación das melodías profanas que cantaba o pobo.

Vilancico:

Un fato de labradores,

que todos somos galegos,

a Belén viñemos xuntos

co noso amigo o gaiteiro,

para ó son dunha alborada

cantar esta mañá cedo,

con moito lecer, aquí

unha tonada a este Neno;

que che está de rechupete

se non xa o veremos.
A nosa alboradana

gaita toquemos,

pois que neste alpendre

Noso Señor vemos.

Naceu para abrirnos

as portas do Ceo;

xa vén, endebén,

o noso remedio.

¡Vinde velo todos!

¡Rapaces, ergueivos!

Vinde, vinde axiña;

vinde, vinde ledos;

vinde, vinde axiña;

vinde a velo.

Elaborado por Judit Trelles e Fátima Palmeiro (4º ESO A)